Pedagogika Marii Montessori
Maria Montessori była jedną z pierwszych kobiet, która uzyskała tytuł doktora nauk medycznych na Uniwersytecie w Rzymie. Była lekarzem psychiatrą, antropologiem i pedagogiem, twórczynią nowatorskiej metody pedagogicznej (Metoda Montessori), powstałej w wyniku badań naukowych i licznych obserwacji. Montessori uważała, że głównym zadaniem pedagogiki jest wspieranie spontaniczności i twórczości dzieci, umożliwianie im wszechstronnego rozwoju fizycznego, duchowego, kulturowego i społecznego.
Pedagogika Montessori jest alternatywną formą edukacji małego dziecka. Jest pierwszą konsekwentną próbą wychowania bez przymusu.
„Pomóż mi zrobić to samemu” – z tą prośbą zwróciło się kiedyś dziecko do Marii Montessori i to życzenie stało się głównym założeniem jej koncepcji pedagogicznej.
Pedagogikę Montessori wyróżnia to, że daje ona dziecku szansę wszechstronnego rozwoju: fizycznego, duchowego, kulturowego i społecznego, wspiera jego spontaniczną i twórczą aktywność, pomaga w rozwijaniu indywidualnych cech osobowości, zdobywaniu wiedzy oraz umiejętności szkolnych i życiowych, uczy współdziałania i wiary we własne siły.
Ważnym elementem edukacji montessoriańskiej są materiały dydaktyczne, które spełniają dwie podstawowe funkcje: kryją treści nauczania, pozwalające osiągać kolejne etapy rozwojowe, jak również są środkiem wprowadzania w kulturę i społeczeństwo, w którym dziecko żyje. Tworzą one logicznie uporządkowaną całość programową. Na uwagę zasługuje również fakt, że konstrukcja pomocy umożliwia zazwyczaj samokontrolę i korektę błędu. Materiały dydaktyczne uwzględniają zasadę stopniowania trudności, są dostosowane do potrzeb rozwojowych dziecka.
